กุ๊กๆกู๊

เสียงระเบิดปลุกคุณให้กระเด้งตัวด้วยความตกใจ รอบข้างนั้นเกือบมืดสนิทเมื่อมีเพียงแสงสลัวๆจากอาทิตย์อัสดงพอให้มองเห็น คุณเอื้อมมือไปหาสวิตช์ไฟแต่กลับพบว่าไฟในห้องนั้นดับ

ความเงียบไร้เสียงโวยวายและความรุ่มร้อนของอากาศที่ไร้เครื่องปรับอากาศทำให้คุณ..

ในความมืดคุณเลือกที่จะลุกออกจากเตียง คุณคิดว่าจะลงไปรวมกับผู้พักอาศัยคนอื่นที่ล็อบบี้ แต่เพราะว่าไฟในตัวอาคารทั้งหมดนั้นใช้การไม่ได้คุณชั่งใจว่าควรจะหาไฟฉายหรือลงไปตัวเปล่าเลยดี

คุณเลือกที่จะนอนต่อเพราะความร้อนในยามเย็นนั้นไม่ได้แย่เท่าใดนัก ในระหว่างที่กำลังจะเคลิ้มหลับ คุณเพิ่งสังเกตได้ถึงความผิดปกติ

เสียงจิ้งหรีดเรไรที่ควรจะดังสักนิดสักหน่อยกลับเงียบสงัด กระทั่งลมทะเลก็ไม่มีพัดให้ได้ยิน ในความเคลือบแคลงคุณมองไปที่ปลายเตียง

ร่างสีดำสูงตระหง่านจนเกือบถึงเพดานจ้องมองคุณกลับด้วยดวงตาที่เบิกโพลง คุณเลือกที่จะ…

คุณกรีดร้องออกมาสุดเสียงด้วยความหวาดกลัว เจ้าเงาสูงตระหง่านค่อยๆคืบคลานเข้ามาใกล้ มันทิ้งตัวลงจากเพดาน คลานสี่ขาเข้ามาหาคุณภายในความมืด ดวงตาของมันเปิกโพลง เสียงเยียบเย็นค่อย ๆ กล่าวออกมาราวกับเจ็บปวดจากแผลที่คุณมองไม่เห็น

“ ไอ้เหี้ย ไฟดับกูมองไม่เห็น ”

มันคือรูมเมทของคุณนั่นเอง! เขากะจะขึ้นไปเช็คหลอดไฟและโดดไฟดูดจึงร่วงลงมาจากเพดาน! อย่างน้อยก็มีเพื่อนให้อุ่นใจแล้ว พวกคุณตัดสินใจจะทำอะไรกันต่อดีล่ะ

เนื่องด้วยโรงแรมแห่งนี้ก็เริ่มที่จะเก่าแล้ว คุณกลัวว่าเดินออกไปคงจะสะดุดล้มหน้าคะมำเป็นแน่ คุณนึกขึ้นได้ว่าทางโรงแรมจะมีไฟฉายตระเตรียมไว้ให้ตรงลิ้นชักข้างหัวเตียง

คุณเดินเข้าไปใกล้ลิ้นชักหวังจะค้นหาของมีประโยชน์อื่นใดนอกจากไฟฉายบ้าง แต่มีโน๊ตบางอย่างแปะอยู่บนลิ้นชัก

‘จงเคาะลิ้นชักสามครั้ง มิฉะนั้นจะมีอันเป็นไป‘ คุณจะทำเช่นไรดีล่ะ?

คุณเลือกที่จะกระชากเปิดเจ้าลิ้นชักเจ้ากรรมนั่นทันใด กลิ่นไม้เก่าและฝุ่นฟุ้งเข้ามาที่หน้าของคุณ ส่งผลให้ดวงตาของคุณระคายเคืองและมีน้ำตาไหลออกมาจากฝุ่นมากมาย

คุณกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่มันออก ในช่วงเวลาที่ดวงตาของคุณแดงและเจ็บปวดมากจนอยากร้องไห้ ปากที่มีฟันคล้ายมนุษย์ แต่กลับมีมากจนน่าขนลุก พวกมันเรียงทอดยาวราวเขาวงกต เจ้าปากนั้นค่อยๆอ้ากว้างขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดมันก็ดึงคุณเข้าไปเคี้ยวจนได้

คุณเจ็บปวดจนกรีดร้องออกมา มันเหมือนกับว่าคุณกลายเป็นอาหารชิ้นโตที่มันอยากจะเคี้ยวจนหยดสุดท้าย

คุณไม่เหลือแรงจะตะเกียดตะกายหนี สติสุดท้ายทำได้เพียงรอให้คุณถูกกินไปเรื่อยๆ…

คุณตื่นมาในสถานที่อันดำมืด ไม่ว่าคุณจะเพ่งมองไปเท่าไหร่ ดวงตาของคุณกลับไม่สามารถรับรู้ได้ว่าที่แห่งนี้สมควรจะเป็นที่แห่งใด คุณไม่มีทางเลือกนอกจากจะเดินไปเรื่อยๆ

ในที่สุดคุณก็เจอแสงสว่างในปลายทาง คุณออกแรงวิ่งจนไปถึงตัวมันแล้วในที่สุดคุณก็พบ

อั้ง อัง อั่ง โต๊ะ เต๊ะ โหมะ ได อิ สุกี้อิ โด่ร๊ะเอ่หม่ะอึ่งงง

“ โนบิตะ! นายต้องตื่นได้แล้วนะ! นี่มันสายแล้ว!! ”

คุณตะโกนออกไปสุดเสียงว่าตัวคุณเองไม่ใช่โนบิตะอย่างที่ไอ้หุ่นยนตร์อ้วนกลมนี่กล่าวไว้ เจ้าแมวอ้วนพุงพลุ้ยตกใจเป็นอย่างมาก มันมองหน้าคุณพร้อมกับสำเนียงการพูดที่เปลี่ยนไป

“แกรู้แล้วสินะ เว่ยเส้าเทียน! วันนี้คือวันตายของเจ้า!”

คุณไม่รู้จะทำอย่างไรในสถานการณ์เช่ยนี้ คุณงุนงงแต่ก็ต่อบทต่อไป

“โอหัง! แน่จริงก็เข้ามา!”

คุณกับโดเรม่อน(?) ฟาดฟันกระบวนท่าหงส์เพลิงใส่กันจนพื้นดินสั่น ท้องฟ้าทะลาย ในที่สุดกระบวนเพลงหมัดอสรพิษผงาดของคุณก็ซัดเข้าหน้ามัน มันแน่นิ่งไปในทันที

ด้วยความเหนื่อยอ่อนคุณได้ล้มตัวลงนอนในทันที ความเหนื่อยกัดกินคุณจนในที่สุดคุณก็ผลอยหลับไป

คุณเลือกจะดีดตัวออกจากเตียงเพื่อเดินลงไปชั้นล่าง ทางเดินนั้นมืดสลัวไร้แสงไฟทำให้คุณอกสั่นขวันแขวนไม่น้อย เพราะไฟดับลิฟต์จึงไม่อาจใช้ได้คุณจึงจำใจต้องลงบันไดหนีไฟเท่านั้น

หลังจากคุณเปิดออกไป บันไดเหล็กที่เริ่มจะขึ้นสนิมทำให้คุณหวั่นใจ เสียวจะตกลงไปเป็นอย่างมาก ทำยังไงดี

คุณเลือกที่จะเดินลงไปตามทางหนีไฟผุๆอันนั้น ความชันของมันทำให้คุณต้องระวังตัวเป็นอย่างมาก เสียงลั่นของเหล็กเก่าๆทำให้คุณขวัญผวาไม่น้อย

เสียงรองเท้าของคุณกระทบกับพื้นเป็นจังหวะดัง ต๊อก ต๊อก ต๊อก

แต่ทันใดกลับมีเสียงอื่นดังแทรกเข้ามา เสียงย่ำเท้าที่รุดเข้ามาใกล้คุณเรื่อยๆ ราวกับมันกำลังเร่งฝีเท้าเพื่อไล่คุณให้ทัน

คุณเลือกที่จะนอนคลุมโปง โดยวาดหวังเจ้าเงาดำมืดนั่นจะไม่เห็นคุณ คุณสัมผัสได้ถึงเสียงดังตุ้บ ราวกับเจ้าเงาสีดำนั้นร่วงลงมาจากเพดาน คุณได้ยินเสียงมันลากสังขารของมันมาที่ปลายเตียงของคุณ มือเย็นเฉียบจับลงบนขาแล้วไต่ร่างของมันขึ้นมาทับตัวคุณไว้…